Zolang heb ik me vastgehouden aan vroeger. Aan de daden, aan de tranen. Aan het gekwetste kindje van binnen. Ze werd een gekwetste vrouw die op slot schoot.
Zolang heb ik me vast gehouden aan vroeger. Aan het anders willen, maar niet weten hoe ik het anders zou moeten.
Zolang heb ik me vastgehouden aan verdriet, pijn en woede. Van mezelf en dat van andere.
Zolang heb ik me vastgehouden aan de toekomst. Aan het eindeloze streven naar einddoelen. Prestaties en dromen.
Zo lang heb ik me vasthouden aan alles wat buiten mijn macht lag. Streven naar dat wat ik nog niet had en vergeten te kijken naar dat wat er al wel was.. En zo werd ik mijn eigen kweller.. Maar nu is alles anders.. nu voelt alles zoveel lichter. En blijft het lichter worden met de dag.
Nu heb ik geen eindstreven meer en zijn er ook geen einddoelen. Ik hou niet meer vast aan wat toen was en grijp ik niet meer naar dat wat nog komen gaat.
Nu laat ik de wind waaien en fladder ik rond in het nu. Doe ik wat goed voelt.. elke dag opnieuw. Ik dans met mijn innerlijke kind en voel me intens vrouw en krachtig. Ik sloot vriendschap met het leven en geniet van elk moment dat me nu wordt gegeven.
Vasthouden loslaten
