Terwijl ik met mijn ogen dicht op de bank zit, voel ik de warmte in mij opborrelen. You did it! Je baan opgezegd, de zekerheid opgegeven, de deur geopend. Een nieuwe deur, een nieuw leven. Het echte leven, leven vanuit je hart…
Terwijl alles in mij zegt dat dit de juiste keus is, is er een stukje in mij dat zich verzet. Dat tegenspartelt, struggelt, dat zegt dat deze keus niet klopt. Ik voel een weerstand van binnen dat mij klein houd.
Voor mezelf kiezen. Dat heb ik nog nooit gedaan, dus ik heb geen idee of dat nou goed moet voelen of juist niet. Ik voel de strijd van mijn ego en mijn ziel. Alsof twee totaal verschillende pubers elkaar dwarsbomen. Waarbij er eentje de ongecontroleerde woorden laat stromen om te kwetsen en de ander probeert de goede vrede te bewaren. De eindeloze strijd tussen gevoel en verstand is weer begonnen. Mijn ziel wilt vrienden worden, flowen op gevoel en luisteren naar mijn intuïtie. Mijn ego spartelt tegen, want de keus die nu gemaakt is zorgt ervoor dat ik de controle over het veilige verlies en veilig is een hardnekkig patroon in mijn denken.
Mijn ziel zegt lieve woorden. “Maak je niet druk het is goed zo. Voor het eerst in je leven heb je juist de controle in handen door de controle los te laten. Door los te laten wat andere mensen van je verwachten en te luisteren naar wat goed voelt van binnen. Door los te laten pak je de controle terug over je leven. Het komt wel goed lieve vrouw, het komt wel goed lieve vrouw”.
De andere stem die raast maar door en door. Mijn ego is boos, want het veilige-gemaakte-masker dat vastkleeft aan mijn ego, brokkelt langzaam af. Kiezen voor jezelf gaat gepaard met onzekerheid en onzekerheid voedt de perfectionistische-controlfreak-trekjes van mijn innerlijke criticus. Een donker grauwe storm raast door mijn lijf en grijpt de lieve woorden vast en blaast ze weg van mijn dankbare gevoel. In een vlaag van paniek voel ik me verloren… “Je bent de weg kwijt. Wat zullen andere mensen wel niet van je denken? Je bent niet normaal. Je zal nooit normaal meer worden. Angst, verdriet, woede, boosheid. Een cocktail van emoties shaked zich samen in mijn hartstreek en er ontstaat een blokkade.
Ik zit met mijn ogen dicht en de paniek raast door mijn lijf heen terwijl de stemmen galmen in mijn hoofd. Van goed naar slecht. Van kwaad naar goed. Van paniek naar dankbaarheid. Ik voel ALLES.. ik sta volledig open en ik breek.. de tranen stromen over mijn gezicht.
Ik voel me dat kleine meisje van vroeger dat zich altijd anders heeft gevoeld. Altijd anders heeft gewild, maar nooit anders heeft gedurfd. Terwijl zij in mijn gedachten omhoog plopt, werkt mijn verbeelding met zich mee. Mijn kleine ik laat zich voorzichtig in het daglicht zien. Ze is omringd met pijn, met een donkere sluier die om haar heen woelt. Touwen zitten om haar heen gewikkeld. Touwen met oordelen, touwen met patronen, touwen met onbeantwoorde verlangens, touwen van angst. Veel angst.. Gevangen.. Maar terwijl ik langs al het grauw om haar heen kijk en haar recht in de ogen aan staar, zie ik helder licht uit haar ogen komen. Verbazingwekkend zie ik puur geluk..
Door alle angst heen zie ik daar een helder verlangen, een absolute zekerheid dat alles al goed is. Ze kijkt me aan en zegt zacht: “Ik ben altijd al anders geweest en ik heb altijd al geweten dat dat niet erg is. Dus hoeveel angst mij ook gegrepen heeft, vastgeklemd en geprobeerd heeft te verwijderen van mijn geluk, het is oké.. Hoe ver ik ook van mij eigen staat van zijn leefde, het is oke.. Ik heb altijd al geweten dat ik nooit op moest geven. The light in me sees the light in you. En jij zag altijd het licht in andere. Jij stond altijd klaar. Jij ging, jij deed, maar altijd voor een ander. Ik heb altijd geweten dat er een dag zou komen, dat jij mij in de ogen aan zou kijken en zou weten, dat de tijd daar is. Dat je voor mij zou mogen kiezen, voor ons, voor jezelf. Wat de buitenwereld daar ook van zou gaan vinden. Want ik ben de pure versie van jou en ik heb altijd al in jou gezeten. Jij bent in dit leven gekomen om te connecten met je eigen innerlijke wereld, want vanuit daar zal jouw leven gaan stromen. Vanuit daar zullen de antwoorden gaan komen”.
Met angst zie en voel ik hoe ver ik mij van mezelf heb verwijderd en dat voor zo’n ontzettende lange tijd. Ik heb mezelf zoveel verdriet aangedaan. Ik heb zo lang een leven geleefd wat niet bij mij paste, maar wat ik leefde omdat ik dacht dat dat moest. Terwijl ik kijk naar die touwen voel ik een intens verlangen van vrijheid. Ze moeten los! Direct begin ik te trekken aan de touwen, maar hoe harder ik trek hoe strakker de touwen gaan zitten. Terwijl de touwen haar steeds meer grijpen lacht de kleine ik mij liefelijk toe en zegt: “Heb geduld, heb alsjeblieft geduld, stop met grijpen en laat het los. De touwen zijn ontstaan, de pijn is daar, daar kan je niks aan veranderen. Nu komt de tijd om de pijn te doorvoelen, te doorleven en de tijd voor acceptatie. Voel geen zorgen over wat het verleden je heeft gebracht, want elk touw die heeft een les. Elk touw heeft een doel gehad. Niets is voor niets geweest. Heb vertrouwen in de tijd. Heb vertrouwen in de leer les. Pas als jij accepteert dat wat er is, er is, en dat wat er nog niet is, vanzelf komt. Pas dan zal jouw pad helder worden. Als je accepteert zul je zien dat je afscheid mag gaan nemen van de touwen, van de angst, de patronen, de weerstand en ze zullen dan loslaten”..
Ik kijk haar aan en glimlach. Ik besef me dat de tweeledige stemmen in mijn hoofd tot kalmte zijn gekomen. Wat de toekomst gaat brengen dat weet ik niet, maar dat is helemaal goed. In die onzekerheid is er een absolute zekerheid. Mijn ziel zal intuïtief de weg lijden en mijn ego zal stapje voor stapje vriendschap sluiten met dat wat er komt op mijn pad. Zij zal alleen moeten leren hoe en daar kan mijn ziel bij helpen. Ik mag de oude ik loslaten. En om daar mee te beginnen mag ik de angst voor het loslaten accepteren. Wetende dat die angst mij gediend heeft, dat het goed is zo.. Dit is mijn pad, dit is mijn proces en ik kies vanaf vandaag voor mezelf. Ik heb geduld. Terwijl ik deze keus maak zie ik het grote dikke touw om haar borst voorzichtig loslaten. Ik adem in en voel de blokkade in mijn hart doorstromen. Ik voel een vlaag van dankbaarheid omhoog komen terwijl de tranen stromen over mijn wangen.. Ik laat het gaan. Ik laat de angst los. Ik laat een oud stukje van mij los.
